Fandiño coidaba as vacas nun prado próximo á súa casa, cando viu emerxer unha figura de lonxe. En canto se achegou o suficiente, Fandiño recoñeceu naquel ser á Morte. Entre asombrado e aterrado, atinóu a preguntarlle:

- ¿Que me queres, Oh?
Ao que A Morte lle respodió:
- Hoxe, ás doce da noite volverei para levarte comigo.
E, dando media volta, marchouse por onde viñera.
Fandiño, moi asustado, reuniu as vacas e tomou o camiño de regreso á súa casa.
No traxecto atopouse co seu veciño Xosé, quen, ao ver o rostro desencaxado do seu amigo, preguntoulle:
- Boas, Fandiño. Vaia cara levas, se non viches o lobo viches un can ben grande.
- A quen vin foi á Morte, Xosé. E díxome que hoxe á noite volvería a por min.

A Xosé entroulle moita pena porque apreciaba de verdade ao seu amigo.
- ¡Ai Fandiño!, non tes xeito de librarche. Prepara o teu espírito para pasar alén e despídeche da familia e os amigos. Non séi que máis dicirche.
Alí mesmo despedíronse cunha aperta e Fandiño continuou o seu camiño, chegou á casa e entrou correndo chamando a voces:
- ¡Maruxa, Maruxiña!
Atopou á súa muller na cociña, sobresaltada.
- ¿Que pasa, home, estás tolo ouqué?
- Escoita o que me pasou, Maruxiña.
E contoulle o encontro coa Morte e o que esta lle dixo.
Maruxa comezou a chorar e gritar.
- ¡Ai Fandiño! ¡Ai o meu corazón! ¿E que vou facer eu sen ti?
Pero, como Maruxa era medio bruxa, unha vez sosegada ocorréuselle unha idea.

- Imos facer unha cousa. Vas bañarte, aféitaste ben afeitado, logo cortareite o pelo e  coa navalla deixareiche a cabeza completamente pelada, poñeraste a roupa dos domingos e vaste á tasca. Así, se A Morte vén a por ti, non che atopará, buscarache por aí adiante, pero non poderá recoñecerche.
Puxeron ao choio.
Fandiño non parecía Fandiño. Endomingado, cheiraba a límpo e nin na súa cabeza nin no seu rostro asomaba un só pelo. Non o recoñecerían nin os seus amigos.
Un reloxo de péndulo comezou a marcar as once cando se despediron con moitos bicos e apertas.
Entrou na tasca e pediu un vaso de viño. O tabernero non recoñeceu, naquel elegante personaxe, ao amigo e asiduo parroquiano Fandiño e este alegrouse moito.
Co vaso de viño na man, dirixiuse a unha mesa, situada nunha esquina, desde a que se vía a porta.

Foron pasando os minutos e o nerviosismo crecía e crecía no seu interior.
Ás doce menos cuarto A Morte aínda non chegara. Talvez xa pasase pola súa casa e estivese percorrendo os camiños buscándolle.
Xa se estaba tranquilizando. O tempo pasaba e ninguén entraba no local.
Faltando cinco minutos para as doce a porta abriuse con estrépito e entrou A Morte con cara de moi poucos amigos.
- Carallo, Morte, ¿que che pasa que pareces enfadado?
Preguntoulle o tabernero.
- ¡Como non vou estalo! -espetoulle A Morte-. Hoxe díxenlle a Fandiño que ás doce da noite íamo a levar comigo, e non o atopo por ningún lado. Mira, estou tan cabreado que, como non apareza ás doce, voume a levar comigo a aquel pelanas que está  alí na esquina.

Este conto escoiteino fai varios anos e retéñoo aínda na memoria porque me recorda a outro conto das Mil e Unha Noites, que, casualmente, volvín a escoitar na televisión, nun anuncio de non séi que.