.
Era o día do patrón e non había clase. A algún profesor novo –porque xa se sabe que os vellos nunca están para lerias- ocorréraselle a idea de que os pequenos levasen cadansúas mascotas para llas amosar ós compañeiros, e o patio do colexio convertérase nunha rebuldaina de cans, michos, peixes, paxaros, ratos, furóns... E alí estaba ela, a rapaza dos ollos enormes e escuros coma covas misteriosas, toda chea, presumindo das súas tartarugas picholeiras, Brunilda e Berenguela.
Brunilda estaba algo tímida, e pasaba máis tempo dentro da cuncha que fóra. Berenguela era de por si máis arrichada, e non perdía detalle de nada do que alí pasaba. Pasaba un, pasaba outro, pasaba o de máis alá... Ata que pasou o que tiña que pasar: o profe do cuíño recachado. E, claro, postos a pasar, pasou o que pasa sempre nos contos (esta historia é verdadeira, pero tanto ten) que a coitadiña dela namorouse perdidamente.
A festa acabou, volveron para a casa e Berenguela xa non volveu se-la mesma. Pasaba os días debaixo da pedra chá, sen comer nin falar con Brunilda, que estaba moi preocupada pola súa amiga.
Aquel día, como tódolos primeiros de mes, pasou por alí, por ver se precisaban algo, a Fada das Tartarugas. Porque os pequenos xa se sabe como son, uns días esquécelles darlles de comer, outros cambiárlle-la auga... En fin... Brunilda contoulle o caso de Berenguela e a Fada, boíña como era, decidiu concederlle tres desexos por ver de lle aliviar aquela tristura que non sacaba de dentro. "Pénsaos ben, Berengueliña, que son tres nada máis e non dan para moito. Xa sabes que despois non vale recuar."
Berenguela pensouno moi ben pensado e decidiu que, de momento, só lle ía pedir dous. O primeiro era que lle puxese un cuíño recachado, para ver se así o profesor quedaba prendado dela. O segundo, que a levase ata casa do seu amor, porque para ela era moita camiñada de cristo.
A Fada concedeulle os desexos e Berenguela apareceu nun amén, co seu cuíño recachado, no medio do salón do profesor. Notábase algo estraña con aquela cousa que lle repichaba no traseiro, pero qué non faría ela polo amor daquel home... Naquel momento na casa non había ninguén e aproveitou para dar unha volta e ve-lo mundo do seu adorado. De alí a un pouco, oíu a chave na porta, a voz del e os risos cantareiros dunha muller. Con isto último non contaba Berenguela. "Unha rival", pensou, "e parece un mundo de simpática. ¡Cajoentrós...!"
Cando a parella chegou ó salón e a viron, as reaccións foron dispares. Ela dixo: "¡Ai, que bonitiña! Pero ¿ti viches que sincronicidade? Ten o cuíño recachado, coma ti e anda paseniño, coma min". El dixo: "¿De onde saíu esta cousa noxenta? ¡Seguro que é unha graza túa! ¡Vaime poñe-la casa feita unha porcallada! ¡Sácama de diante, porque a escacho!"
¡Ai, pobriña Berenguela, como tal se sentiu cando oíu semellantes improperios! Meteuse na cuncha e non daba saído. O seu mito acabábase de derrubar. Ela que renunciara a unha vida chea de comodidades e agarimos coa súa dona pequena, á compaña de Brunilda, ó seu cuíño feito e redondo...
Á moza do profesor deulle tanta pena, que andaba con ela para tódalas partes. Xa á noitiña, prendeu o ordenador e púxose a repasa-los artigos un blog abraiantérrimo que tiña cuns amigos marabillosisérrimos. Berenguela, que estaba enriba da mesa, de calcapapeis, alcanzou a ver que nun deles falaban de Petrus, un xigante que fóra durmi-lo soño eterno a un sitio máxico a carón do mar que se chamaba Couso. "Pois eu tamén quero ir penar alí o meu amor".
Este foi o derradeiro desexo que lle pediu á Fada, e agora vaga paseniño polas pedras de Couso, perdéndose no solpor... (¡Arre ho, igualiño ca Lucky Luke!).
.
N.A.: tódolos nomes, personaxes, situacións, descricións, morfoloxías e demais caralladas son pura ficción. Calquera parecido coa realidade é pura sincronicidade... ¡Contra, non!, coincidencia, coincidencia
N.A. 2: que me perdoen as Letras Galegas e tódolos que as respectan e queren.
|
