...só que estaba lonxe e desconectada. Pero lembrar lembreime do Día das letras galegas. Non porque me tivera moi preocupada (non teño nin idea de a quén se adicaba este ano, por exemplo), senón porque os cataláns cos que andaba, e tamén os que fun coñecendo, estaban moi postos nas festas patrias. O día que cheguéi saudáronme varios cun inesperado "¡Viva San Isidro!" e o día 17 outros varios me felicitaron po-lo día das letras.

Sorprendeume. Pero non moito, porque recordéi o día en que me presentaron a Carod Rovira, hai anos, cando case ninguén sabía quén era (eu tampouco; a súa cara sonábame, pero só o ubiquei ó día seguinte cando vaciéi os petos da miña chaqueta e encontréi a tarxeta que me dera ó despedirse). A mín presentáronmo como Josep Lluis, non quixen saber máis, e estiven falando con aquel amable catalán ...¡de poesía galega!. Porque resulta, contoume, que a súa tese doctoral foi sobre Celso Emilio Ferreiro. E, por suposto, falamos en galego (el disculpábase todo o tempo porque dicía que ler líao ben, pero falando era desastroso. Bueeeeno, un pouqiño, pero molábanos o xogo ós dous).

Pois iso, que á miña maneira, celebréino. Ésta que vos presento foi unha delas. Esta peculiar librería que vende libros ó peso. Está xusto á fronte do Palau da Música (qué ma-ra-vi-lla) e a uns metros da miña casa destes días.

E agora diredes: "¿xa tes cámara?" ¡¡¡Síiiiiiiiii!!! Regaláronma po-lo cumple. É unha especie de prima da miña difunta lady Smith, e probeina ben probada estes días na "Ciudad de los prodigios". Ganiñas de volver non vos tiña ningunhas. Pero a realidade imponse, e xa estou de volta. ¡Eu, e a miña camaruca!